Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, από τότε που προσχωρήσαμε στην ΟΝΕ, σε κάθε συζήτηση για τον προϋπολογισμό του επόμενου χρόνου, κάνω τις ίδιες επισημάνσεις: είναι ανάγκη να υπάρξει πολιτική που θα έχει στόχο τη ραγδαία βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, της παιδείας και του τρόπου λειτουργίας του κράτους. Χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς αναβολές, χωρίς εξωραϊσμούς, χωρίς μικροκομματικούς υπολογισμούς. Ανταγωνιστικότητα, παιδεία και λειτουργία του κράτους συνδέονται. Θετικό θα είναι το αποτέλεσμα αν και τα τρία αντιμετωπισθούν κατά προτεραιότητα και μαζί.
Είχα προτείνει και το επαναλαμβάνω και πάλι ότι θα έπρεπε να καθιερώσουμε ένα απλό και μετρήσιμο στοιχείο που να μας επιτρέπει να διαπιστώνουμε αν είμαστε στο σωστό δρόμο. Ως τέτοιο είχα προτείνει το δείκτη άμεσων ξένων επενδύσεων στην Ελλάδα. Οι ανά τον κόσμο επενδυτές έχουν εγκαταλείψει τελείως την Ελλάδα και επενδύουν ακόμη και στις πιο απίθανες χώρες, πλην Ελλάδος. Δεν επενδύουν επειδή ακριβώς χωλαίνουμε στους τρεις τομείς που προανέφερα.
Μέχρι σήμερα δεν έχω δει και δεν έχω ακούσει καμιά συγκεκριμένη δέσμευση της κυβέρνησης σε ό,τι αφορά τις ξένες επενδύσεις. Άκουσα για ρυθμούς ανάπτυξης 5% αλλά όχι για συμμετοχή στο ΑΕΠ των ξένων επενδύσεων κατά 5%. Οι ρυθμοί ανάπτυξης του ΑΕΠ είναι ασφαλώς ενδιαφέρον μέγεθος, αλλά όπως αποδείχθηκε, δεν δημιουργούν θέσεις εργασίας. Θέσεις εργασίας δημιουργούν οι ιδιωτικές επενδύσεις από τις οποίες οι ξένες είναι κρίσιμες διότι αυτές αποδεικνύουν την ελκυστικότητα της χώρας σε σύγκριση με τις άλλες χώρες ανταγωνιστές της Ελλάδας.
Η συζήτηση του προϋπολογισμού του κράτους θα έπρεπε να είναι μια σημαντική στιγμή για το κοινοβούλιο. Δυστυχώς η Βουλή έχει πάψει να παίζει οποιοδήποτε πραγματικό ρόλο. Όλα αποφασίζονται και ρυθμίζονται από τους αρχηγούς των 2 μεγάλων κομμάτων. Πρόσφατο παράδειγμα η επιλογή για τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο κ. Καραμανλής απεφάσισε και ο κ. Παπανδρέου συνήνεσε. Οι βουλευτές των δύο κομμάτων θα ψηφίσουν όπως απεφάσισαν οι αρχηγοί τους. Στον προϋπολογισμό οι μεν θα ψηφίσουν εν σώματι και οι δε θα καταψηφίσουν επίσης εν σώματι. (Κάτω από αυτές τις συνθήκες τι νόημα έχει να υπάρχουν 300 βουλευτές; γιατί δεν περιορίζεται ο αριθμός σε 200, στο ελάχιστο δηλαδή που επιτρέπει το Σύνταγμα;)
Αντί να επαναλάβω τις ετησίως επαναλαμβανόμενες απόψεις μου αποπειράθηκα να αναζητήσω στους πίνακες του προϋπολογισμού εκείνα τα μεγέθη που αλλάζουν σημαντικά σε σχέση με το 2004. Στον προϋπολογισμό του 2005 παρατίθενται περί τους 500 κωδικούς για τα έσοδα του Δημοσίου. Απομόνωσα εκείνα μόνο τα έσοδα που υπερβαίνουν τα περυσινά κατά τουλάχιστον 20%. Θεώρησα ότι όπου υπάρχει τέτοια αλλαγή κρύβεται κάποια αλλαγή πολιτικής. Όπου οι αλλαγές είναι μικρότερες θεώρησα ότι η σημερινή κυβέρνηση ακολουθεί στα αχνάρια της προηγούμενης.
Σχετικές δημοσιεύσεις
