Από το Διαδίκτυο αντέγραψα την παρακάτω περιγραφή για ένα γεγονός που έλαβε χώρα στις 18 Νοεμβρίου 1978: «913 άνθρωποι που κάτω από την καθοδήγηση ενός ανθρώπου οραματίστηκαν έναν καλύτερο κόσμο έχασαν τη ζωή τους μέσα σ’ ένα απόγευμα στην κοινότητα Jonestown στη Γουιάνα. Ενα όραμα που μετατράπηκε σε εφιάλτη και ένας ηγέτης που από κάποιους θεωρήθηκε χαρισματικός, αλλά που τα τραγικά γεγονότα της 18ης Νοέμβρη καταμαρτυρούν το αποτέλεσμα της επίδρασης μιας παρανοϊκής προσωπικότητας σε μια μεγάλη μάζα ανθρώπων που έψαχναν ένα όραμα κι έναν άνθρωπο για να τα πιστέψουν. Αν και το μοντέλο των μαζικών αυτοκτονιών μέσα στους κόλπους μιας θρησκευτικής ή/και μυστικιστικής σέκτας δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο και άγνωστο, η συγκεκριμένη ιστορία δεν μπορεί παρά να σοκάρει, τόσο λόγω του τεράστιου αριθμού των θυμάτων όσο και λόγω των γεγονότων που οδήγησαν στο ιστορικό πλέον μακελειό της Jonestown».
Στις 7 Νοεμβρίου, ημέρα των αυτοδιοικητικών εκλογών, οι πολίτες εξωθούνται να παραβλέψουν το ήθος, τις ικανότητες και τα προσόντα των υποψηφίων δημάρχων και να ψηφίσουν με αποκλειστικό κριτήριο την αντίθεσή τους στο Μνημόνιο.
Δεν θα είναι η πρώτη φορά που στην Ελλάδα οι πολίτες θα παρασυρθούν από παρανοϊκά συνθήματα και θα ψηφίσουν για να βλάψουν τα συμφέροντά τους.
Η μαζική απόρριψη του Μνημονίου στις αυτοδιοικητικές εκλογές δεν πρόκειται να το αλλάξει, αλλά θα καταστήσει εξαιρετικά δύσκολη την εφαρμογή του. Διότι η κυβέρνηση, διστακτική και ανεπαρκής (για το μέγεθος των προβλημάτων) όπως είναι, θα γίνει ακόμη πιο διστακτική και ακόμη λιγότερο αποτελεσματική. Η κατακλείδα θα είναι, με βεβαιότητα, η καθυστέρηση στην επίτευξη των στόχων και συνεπώς η διακοπή της συμφωνημένης διεθνούς χρηματοδότησης: η μαζική οικονομική αυτοκτονία, διότι η διακοπή της χρηματοδότησης θα έχει ως άμεση (άμεση, δηλαδή την ίδια ημέρα) συνέπεια τη στάση πληρωμών του Δημοσίου, τη μαζική απόσυρση καταθέσεων που θα οδηγήσει στο πάγωμά τους και στην απόλυτη αδυναμία του τραπεζικού συστήματος να χρηματοδοτήσει οτιδήποτε.
Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν τόσοι ηλίθιοι στην Ελλάδα ώστε να επιλέξουν τη μαζική αυτοκτονία προκειμένου να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες των κομματικών ηγεσιών.
Μα θα πείτε: «δεν πρέπει να αντιδράσουμε στο Μνημόνιο;» Φυσικά πρέπει να αντιδράσουμε. Ενας μόνο τρόπος είναι σωστός: κάνοντας όσα πρέπει για να καταστεί περιττό.
Δεν άκουσα ποτέ κάποιον από εκείνους που κατακεραυνώνουν σήμερα το Μνημόνιο να προειδοποιεί τη σημερινή ή την προηγούμενη ή και την προ-προηγούμενη κυβέρνηση ότι οι πράξεις της (σπατάλες, υποσχέσεις, κομματισμός, γενικό διοικητικό χάος) θα οδηγήσουν αναπόφευκτα σε κάποιο είδος Μνημονίου. Ολοι αυτοί που φωνάζουν κατά του Μνημονίου έχουν πολύ μεγάλο μέρος της ευθύνης για το ότι φθάσαμε εδώ, στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Οπως και με την οικονομία, έτσι και με τις πόλεις. Αν δεν αντιμετωπιστεί γρήγορα το πρόβλημα της στάθμευσης και της κυκλοφορίας, θα καταλήξουμε αναπόφευκτα σε λίγα χρόνια σε κάποιου είδους μνημόνιο για τις πόλεις, επειδή οι πόλεις -με πρώτη την Αθήνα- θα έχουν πάψει να λειτουργούν, με ανυπολόγιστες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες. Με ικανοποίηση διαπίστωσα ότι στις θέσεις του υποψήφιου δημάρχου Αθηναίων Τάσου Αβραντίνη η στάθμευση και η διευκόλυνση των μέσων μαζικής μεταφοράς κατέχουν περίοπτη θέση. Ετσι θα επιλέξω τον υποψήφιο δήμαρχο. Δεν με ενδιαφέρει τι λέει για το Μνημόνιο. Η δική μου ζωή στην Αθήνα θα γίνει καλύτερη αν ο δήμαρχος ασχοληθεί με τη στάθμευση και τα μέσα μαζικής μεταφοράς, με το πράσινο και την καθαριότητα.
Δημοσιεύτηκε στη Καθημερινή 19.09.2010