Η συμφωνία για τη στήριξη της Ελλάδας δικαίωσε τους λίγους εκείνους που υποστήριζαν ότι θα έπρεπε η κυβέρνηση να ζητήσει από την πρώτη στιγμή την ανάμειξη του ΔΝΤ. Εφθασαν δύο εβδομάδες για να ξεκαθαρίσουν οι άνθρωποι του Ταμείου το χάος που επικρατεί στο ελληνικό Δημόσιο και να διαμορφώσουν ένα πρόγραμμα με αρχή, μέση και τέλος. Αρκεί να παραβάλει κάποιος τις διαδοχικές εκτιμήσεις για τα μεγέθη της οικονομίας που έκαναν η κυβέρνηση και η Τράπεζα της Ελλάδος, από τον περασμένο Οκτώβριο μέχρι σήμερα, με όσα τελικώς συμφωνήθηκαν για να αντιληφθεί την έκταση της εγχώριας αιθερολογίας.
Παρακολούθησα τις ανακοινώσεις του κ. Παπακωνσταντίνου και το συμπέρασμά μου ήταν ότι αυτός μεν είχε κάνει τη δουλειά του στο υπουργείο Οικονομικών, αλλά ότι όλοι οι άλλοι υπουργοί που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πρέπει να συμμετάσχουν στη γενική προσπάθεια δεν πρέπει να έχουν κάνει τίποτε που να ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες. Γι’ αυτό ενώ τα φορολογικά και τα εισοδηματικά ήταν σαφή, για όλα τα άλλα ακούστηκαν μόνο γενικόλογες ευχές. Τίποτε το συγκεκριμένο (τι, πόσο, πότε, πώς κ. λπ.) δεν ακούστηκε.
Το κενό αυτό πρέπει επειγόντως να καλυφθεί. Θα είναι λάθος να αφήσουν τα μέλη της κυβέρνησης τον κ. Παπακωνσταντίνου μόνο του να «βγάλει το φίδι από τη τρύπα». Οχι μόνο για λόγους αλληλεγγύης και ηθικής, αλλά κυρίως διότι χωρίς μέτρα που θα αλλάξουν τον τρόπο λειτουργίας της Ελλάδας και της διοίκησής της, τα μέτρα του κ. Παπακωνσταντίνου θα αποτύχουν και θα βρεθούμε σε χειρότερο σημείο από εκείνο από το οποίο ξεκινήσαμε.
Σε τι είδους αλλαγές αναφέρομαι; Σε διαρθρωτικές αλλαγές, που θα αυξήσουν τον ανταγωνισμό σε όλες τις πτυχές της ζωής μας, σε αλλαγές που θα ωθήσουν τους εργαζομένους στον δημόσιο τομέα να γίνουν αποδοτικότεροι, σε ρυθμίσεις που θα περιορίσουν την ανεξέλεγκτη ισχύ των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Από μόνη της η καθολική εφαρμογή των νόμων –χωρίς καμιά εξαίρεση– θα αποτελούσε κεφαλαιώδη διαρθρωτική αλλαγή. Πολλοί φαίνεται να πιστεύουν ότι η Ελλάδα «ξεβρακώθηκε» για να μπορέσει να δανειστεί 110 δισ. ευρώ για τα οποία θα καταβάλει ένα εξαιρετικά υψηλό τόκο και θα χρειαστεί να τα επιστρέψει. Αναρωτιέμαι αν δεν θα ήταν πιο λογικό να «ξεβρακωθούμε» προκειμένου να προσελκύσουμε 110 δισ. ευρώ ξένες επενδύσεις. Δεν θα είχαμε την υποχρέωση να πληρώνουμε τόκους ούτε να επιστρέψουμε το κεφάλαιο. Κι όμως, η ελληνική κοινωνία, καθοδηγούμενη από ανόητους, έχει μάθει να μισεί και να διώχνει τις επενδύσεις. Η προσέλκυση ξένων επενδύσεων είναι η υγιέστερη μέθοδος αντιμετώπισης των προβλημάτων μας. Είπαμε όμως ότι οι άλλοι υπουργοί (αλλά δυστυχώς και η κοινωνία) κάνουν ένα είδος λευκής απεργίας. Οι αδυναμίες πολλών κυβερνητικών στελεχών δικαιολογούν απαισιοδοξία. Η απερίγραπτη όμως στάση της Νέας Δημοκρατίας μόνο κατάθλιψη προκαλεί.
Δημοσιεύτηκε στη Καθημερινή 04.05.2010
Σχετικές δημοσιεύσεις
