Δυσκολεύομαι να κρίνω την ηγεσία του Γ. Παπανδρέου. Διότι δεν μου πέφτει λόγος και διότι, στη φάση που βρίσκομαι, δεν αναλύω τα προσόντα των άλλων αλλά προβάλλω τις δικές μου θέσεις και αξίες.
Ο Γ. Παπανδρέου ανέλαβε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ καθ’ υπόδειξη του κ. Σημίτη αλλά ήταν προφανές ότι η επιλογή ήταν αδιαφιλονίκητη. Όσο θυμάμαι το 2004, στο ΠΑΣΟΚ αισθάνθηκαν ανακούφιση. Στη συνέχεια το ΠΑΣΟΚ έχασε μεν τις εκλογές αλλά ψηφίστηκε από 2 στους 5 Έλληνες. Το ΠΑΣΟΚ έχασε ξανά τις εκλογές τον περασμένο Σεπτέμβριο, η ηγεσία του κ. Παπανδρέου αμφισβητήθηκε, αλλά στη συνέχεια επιβεβαιώθηκε με μια πρωτόγνωρη -για την ελληνική πολιτική σκηνή- διαδικασία.
Για πάρα πολλούς Έλληνες ο κ. Παπανδρέου, προφανώς είναι ο καταλληλότερος ηγέτης του ΠΑΣΟΚ.
Θα αποτολμήσω μια ταυτολογία. Η δουλειά του ηγέτη είναι να ηγείται. Να χαράζει το δρόμο και να τον ακολουθεί, πρώτος αυτός, και μετά οι άλλοι να έρχονται από πίσω. Με τη θέληση τους, χωρίς εξαναγκασμό.
Οι πολυπληθείς ψηφοφόροι του Γ. Παπανδρέου γνωρίζουν, ή υποπτεύονται ότι γνωρίζουν, που πάει και με τη θέληση τους τον ακολουθούν. Τι να πω λοιπόν εγώ;
Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι η Ελλάδα οφείλει να αντιμετωπίσει γρήγορα και αποτελεσματικά 5 μεγάλα ζητήματα:
- την αθλιότητα της δημόσιας διοίκησης
- το εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο παιδείας
- το ασφαλιστικό που σύντομα θα προκαλέσει ανατριχιαστικά δημοσιονομικά προβλήματα
- το περιβάλλον που είναι το κυριότερο συγκριτικό πλεονέκτημα της Ελλάδας
- την απερίγραπτη διαφθορά
Για τα πέντε αυτά ζητήματα, πρωτεύουσας για μένα σημασίας, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν χάραξε κανένα δρόμο. Γυροφέρνει στο ίδιο σημείο, στάσιμος. Στην αρχή, το 2004, προς στιγμή φάνηκε ότι για την παιδεία θα υπήρχε κάτι καινούργιο. Θα άνοιγε ένας νέος δρόμος. Έκανε όμως πίσω.
Είναι ενδιαφέρον ότι η κυβέρνηση του κ. Καραμανλή αναγνώρισε και τα πέντε αυτά ζητήματα, αλλά το αποτέλεσμα είναι μηδενικό. Άλλαξε τίποτε στη δημόσια διοίκηση; Άλλαξε τίποτε στο χώρο της παιδείας; Αντιμετωπίστηκε το ασφαλιστικό; η διαφθορά; το περιβάλλον; Όχι, παρά τις αγωνιώδεις προπαγανδιστικές προσπάθειες της κυβέρνησης, το αποτέλεσμα παντού είναι μια τρύπα στο νερό.
Οι ηγεσίες, σε τελική ανάλυση, δεν κρίνονται από τις ρητορικές τους δεινότητες, την εμφάνιση ή την ηλικία, αλλά από τα αποτελέσματα. Και όχι οποιαδήποτε αποτελέσματα, αλλά τα αποτελέσματα στα συγκεκριμένα ζητήματα που υπαγορεύονται από τα συμφέροντα της χώρας.
Σε μια εποχή γενικευμένης δυσαρέσκειας και αναζήτησης, θα συνιστούσα στους πολίτες να απαιτήσουν (με αντάλλαγμα τη ψήφο τους) από τις ηγεσίες να προσδιορίσουν με σαφήνεια τα 3-5 μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Να ξεκαθαρίσουν τι σκέπτονται να κάνουν για τα προβλήματα αυτά, πως πρακτικά και συγκεκριμένα θα το κάνουν και πότε. Και μετά τη ψήφο να ελέγχουν: Τηρούνται οι υποσχέσεις, λύνονται τα 5 μεγάλα προβλήματα χώρας;
Για να ξεφύγουμε από τη στασιμότητα, πρέπει να θυμώσουν οι πολίτες. Να γίνουν απαιτητικοί. Τέρμα τα ωραία λόγια, τέρμα τα ψέματα. Ζητούμε ανθρώπους σοβαρούς, συνεπείς, πατριώτες που γνωρίζουν πώς να πραγματοποιήσουν μεγάλα σχέδια και οράματα.
Δημοσίευηκε στην εφημερίδα “Ελεύθερος Τύπος” 01.04.2008
Σχετικές δημοσιεύσεις
