Οι γενικευμένες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και οι αναρχικοί βανδαλισμοί των τελευταίων εβδομάδων ανέδειξαν την απόσταση που χωρίζει τις αντιλήψεις του ΠΑΣΟΚ από εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ σε ό,τι αφορά τους κανόνες που πρέπει να ισχύουν στο κράτος δικαίου.
Τα όσα υποστήριξαν οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ για τους νόμους και την επιλεκτική εφαρμογή τους, υποθέτω (και ελπίζω) να είναι αδύνατο να δεχθεί η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Η αναρχία, λοιπόν, μας βοήθησε να δούμε καθαρά το πραγματικό χάσμα που χωρίζει το ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η μελλοντική λύση του πολιτικού προβλήματος δεν μπορεί συνεπώς να στηριχτεί στη συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η λύση που ονειρευόντουσαν μερικοί οπαδοί του «αριστερισμού» δεν είναι εφικτή. Οι ρεαλιστικές επιλογές για τη λύση του πολιτικού προβλήματος περιορίστηκαν.
Ξεκινώ από την παραδοχή (για την οποία έγραψα στην «Κ» στις 14/09/08) ότι η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σε αδιέξοδο, επειδή οι πολιτικές που ακολούθησαν διαδοχικά από το 2000 (δεύτερη τετραετία Σημίτη) μέχρι σήμερα δεν οδήγησαν και δεν φαίνεται να οδηγούν πουθενά. Είναι σε αδιέξοδο διότι ούτε στο ένα, αλλά ούτε στο άλλο κόμμα, διαφαίνονται διάδοχα πρόσωπα, ικανά να προβάλλουν μια νέα πρόταση διακυβέρνησης, αρκετά διαφορετική από αυτή που δοκιμάστηκε και απέτυχε.
Δεν πιστεύω ότι είτε το ένα, είτε το άλλο κόμμα μόνο του θα αποδειχτεί ικανό να αντιμετωπίσει τα χρόνια προβλήματα. Αν μπορούσαν, θα το είχαν κάνει τα τελευταία δέκα χρόνια, επωφελούμενα της εξαιρετικής συγκυρίας. Οι προοπτικές για το 2009 είναι δυσμενείς και μάλλον θα παραμείνουν δυσμενείς και το 2010. Ο,τι ήταν πολιτικά δύσκολο τα περασμένα καλά χρόνια, θα γίνει δέκα φορές πιο δύσκολο, αλλά και δέκα φορές πιο αναγκαίο, το 2009.
Για να ξεπεραστεί αυτή η πραγματικότητα τι μπορεί να γίνει;
Κατά την άσκηση της πολιτικής, τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στη Ν.Δ. κυριαρχεί το ρήμα «λέω». Και τα δύο κόμματα πρέπει να γνωρίσουν το ρήμα «κάνω» και να εξοικειωθούν με αυτό. Βαρεθήκαμε τα λόγια. Χρειαζόμαστε πράξεις. Σήμερα, όχι αύριο.
Για τη Νέα Δημοκρατία σημασία έχει πάντα τι είπε ο κ. Καραμανλής (και πώς το είπε), και όχι τι έκανε ο κ. Καραμανλής.
Εύκολα θυμάμαι τι είπε ο κ. Καραμανλής για τη διαφθορά (μηδενική ανοχή, αμείλικτος…), αλλά δυσκολεύομαι να θυμηθώ αν έκανε κάτι, οτιδήποτε. Για τη Siemens, π.χ.
Τι πρέπει λοιπόν να γίνει; Πρέπει να βρεθεί η φόρμουλα που θα επιτρέψει στα καλύτερα στελέχη της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ να συνεργαστούν σε μια κυβέρνηση δράσης, σε μια κυβέρνηση όπου το ρήμα «κάνω» θα κυριαρχεί.
Στην πρόσφατη ιστορία, οι κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή αποτελούν καλό παράδειγμα κυβέρνησης με ισχυρό «κάνω». Θυμίζω την ταχύτητα και αποφασιστικότητα με την οποία ενήργησε ο Καραμανλής το δεύτερο εξάμηνο του 1974.
Και τι πρέπει να κάνει μια τέτοια κυβέρνηση δράσης;
Αμεσα:
– Να αποκαταστήσει την έννομη τάξη.
– Να κάνει το κράτος και τις ποικίλες δημόσιες υπηρεσίες να λειτουργήσουν, στοιχειωδώς έστω, αλλά να λειτουργήσουν.
– Να εξηγήσει απλά και ειλικρινά την κατάσταση της οικονομίας, και συνάμα να πει τι και πώς πρέπει να γίνει.
– Μετά, θα πρέπει να δρομολογήσει όλες τις δράσεις που θα εξασφαλίσουν την ανάπτυξη και την ευημερία. Κατά τη γνώμη μου, το μέλλον της Ελλάδας (έχω μιλήσει και γράψει γι’ αυτό πολλές φορές) πρέπει να στηριχτεί σε τρεις πυλώνες: Περιβάλλον, Πολιτισμός, Παιδεία. Τα τρία Π.
Θυμηθείτε, καθώς αρχίζει το δύσκολο 2009, ότι με τα λόγια δεν θα πάμε πουθενά. Χρειαζόμαστε επειγόντως ηγεσία δράσης.
Δημοσιεύτηκε στη Καθημερινή 21.12.2008
Σχετικές δημοσιεύσεις
