Με λύπη πληροφορήθηκα την περασμένη Παρασκευή το θάνατο του Θεόδωρου Παπαλεξόπουλου. Ήμασταν για χρόνια μαζί στο Συμβούλιο του ΣΕΒ μέχρι το 1977 που παραιτήθηκα για να πολιτευθώ. Ήταν τα χρόνια που καθιερώθηκε ο όρος σοσιαλμανία. Απόφοιτος του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, όπως και εγώ, όπως και ο γιός του Δημήτρης, ο σημερινός πρόεδρος του ΣΕΒ, από την πρώτη στιγμή της πολιτικής μου σταδιοδρομίας μαζί με τη σύζυγό του με στήριξαν στα πρώτα μου βήματα. Θυμάμαι ότι στο σπίτι τους έγινε η πρώτη μου πολιτική συγκέντρωση τον Σεπτέμβριο του 1977. Ο Θόδωρος αργότερα μου συμπαραστάθηκε και πολλές φορές συμπλήρωνε τις ιδέες μου με δικές του. Ήταν άνθρωπος επίμονος και ισχυρογνώμων. Δεν μου συγχώρεσε το γεγονός ότι δέχτηκα να συμπράξω με τον Γιώργο Παπανδρέου στις εκλογές του 2004 όταν έκανε το άνοιγμα στους Φιλελεύθερους. Το 2004 ήταν ακόμη η εποχή που οι συντηρητικοί ποντάριζαν όλα τους τα λεφτά στον Κ. Καραμανλή. Αργότερα ήλθε η απογοήτευση και η χρεοκοπία. Ο Θόδωρος, ευπατρίδης, ήταν τώρα πια έτοιμος να συνεργαστεί με όλους για το καλό της Ελλάδας. Συμμετείχε και ενθάρρυνε κινήσεις πολιτών. Πρωτοστατούσε. Για την προστασία του Περιβάλλοντος, της Πολιτιστικής Κληρονομιάς, τους θεσμούς της Πολιτείας, την Παιδεία. Ο Θόδωρος ήταν χωμένος παντού. Ήταν υπόδειγμα καλού επιχειρηματία με ανοιχτό κοινωνικό βλέμμα. Θα ήθελα, όπως είχα γράψει παλαιότερα για ένα άλλο επιχειρηματία, τον Θόδωρο Βασιλάκη, να μαθαίνουν γι αυτούς τα παιδιά στο σχολείο.
Δημοσιεύτηκε στη Καθημερινή 15.11.2020
Σχετικές δημοσιεύσεις
