Νέο υπουργείο Οικονομικών

Ορισμένοι φίλοι μου γκρινιάζουν επειδή συχνά στα άρθρα μου αναφέρω τη φράση, «…όπως είχα γράψει».

«Τι το θες και το γράφεις;» λένε «μας κάνεις τον έξυπνο ότι τάχα μόνο εσύ ξέρεις τι πρέπει να γίνει;».

Πράγματι, είναι ενοχλητική η φράση: «εγώ σας τα είχα πει!» ή «εγώ τα είχα προβλέψει!». Η πραγματικότητα είναι ότι χρησιμοποιώ τη φράση «…όπως είχα γράψει» μόνο όταν αυτό που έγραψα δεν έχει γίνει και δεν τη χρησιμοποιώ για να διεκδικήσω την πατρότητα αυτού που έγινε (διευκολύνοντας έτσι την προβολή μερικών ψευτοπατεράδων). Γράφω και ξαναγράφω για να τονίσω εκείνο που κατά τη γνώμη μου πρέπει να γίνει και για να υπενθυμίσω σε εκείνους που εμβαθύνουν στα πράγματα πως στη σημερινή Ελλάδα περνούν τα χρόνια άπρακτα. Υποστηρίζω ότι είναι επείγον να αλλάξει το κυβερνητικό σχήμα προκειμένου να αυτονομηθεί το υπουργείο Οικονομικών και να αποκτήσει έναν ισχυρό και αποτελεσματικό υπουργό. Μετά από 52 μήνες με τον ίδιο υπουργό τίποτε δομικό δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο στο υπουργείο Οικονομικών. Ολοι γράφουν τώρα για τα δημοσιονομικά προβλήματα που έρχονται. Αλλά πώς να μην έρθουν όταν το όλο σύστημα ελέγχου των δαπανών παραμένει στην προ εικοσαετίας κατάσταση; Οταν δεν εξετάζεται η σκοπιμότητα της κάθε δαπάνης του προϋπολογισμού; Πώς να μην έρθουν όταν η διαφθορά στις εφορίες είναι εκτός ελέγχου; Οταν η κυβέρνηση διορίζει ανίδεους (κατά δήλωση του κ. Αλογοσκούφη) σε Ταμεία, ΔΕΚΟ και Οργανισμούς; Οταν ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών δηλώνει ότι το πραγματικό ΑΕΠ είναι κατά 25% μεγαλύτερο εκείνου που καταγράφεται επισήμως; Πώς να μην έρθουν όταν ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών αφήνει ανεξέλεγκτο τον βόθρο των υπέρ τρίτων φόρων; Οταν ανέχεται το ανεξέλεγκτο των ειδικών λογαριασμών (ένα είδος μαύρου ταμείου στα χέρια των υπουργών); Πριν από ακριβώς 11 χρόνια, (τον Ιούλιο του 1997, με κυβέρνηση Σημίτη), έγραφα στο «Βήμα»:

«Για την επίτευξη του εθνικού στόχου της ισότιμης παρακολούθησης της συντελούμενης ευρωπαϊκής ένωσης, το μεγαλύτερο εμπόδιο ήταν και παραμένει η λειτουργία του δημόσιου τομέα. Οσο δεν αντιμετωπίζεται αυτή η πραγματικότητα τόσο απομακρύνεται η πιθανότητα να επιτύχουμε ό,τι επιδιώκουμε. Η ανάγκη περιορισμού της δαπάνης, της σπατάλης και της κλοπής στον ευρύτερο δημόσιο τομέα δεν θα γίνει με ευχές αλλά με συγκεκριμένα μέτρα. Πρώτο μέτρο είναι να αρχίσουμε να μετράμε, να ξέρουμε δηλαδή τι μας γίνεται σε κάθε κρατική μονάδα. Την περασμένη Παρασκευή συζητιόταν στη Βουλή η καθιέρωση του νοσοκομειακού συνταγολογίου, που μεταξύ άλλων υποτίθεται θα περιορίσει τη δαπάνη για φάρμακα. Ρώτησα τους αρμόδιους υπουργούς Γείτονα και Σκουλάκη αν μπορούν να πληροφορήσουν τη Βουλή τι ξόδεψαν για φάρμακα το 1996 πέντε μεγάλα νοσοκομεία (Ευαγγελισμός, Γενικό Κρατικό, Σωτηρία, ΚΑΤ, Κρατικό Νικαίας). Ο κ. Σκουλάκης θεώρησε αφελή την ερώτησή μου διότι κανένας δεν γνωρίζει (προφανώς, συμπληρώνω, διότι κανένας δεν θέλει να γνωρίζει) τι ξοδεύτηκε σε κάθε νοσοκομείο για φάρμακα. Αν όμως δεν είναι γνωστή η δαπάνη, πώς θα διαπιστωθεί η μείωσή της;

Πρώτο μέτρο για τον περιορισμό της δαπάνης είναι λοιπόν να αρχίσουμε να μετράμε. Παντού, σε όλο τον δημόσιο τομέα. Στα ταμεία, στη ΔΕΗ, στα πανεπιστήμια, στον ΟΣΕ, στην Ολυμπιακή Αεροπορία, στα νοσοκομεία, παντού. Πουθενά σήμερα δεν υπάρχουν αξιόπιστα στοιχεία. Οσο διστάζει η κυβέρνηση, για να μη διαταράξει τα κακώς κείμενα ή τις σκοτεινές ισορροπίες, να αναθέσει σε διεθνούς κύρους οικονομικούς ελεγκτές να καταστήσουν όλες τις δραστηριότητες του δημόσιου τομέα μετρήσιμες, δεν θα υπάρξει περιορισμός της δαπάνης». Αυτά έγραφα πριν από 11 χρόνια. Τα επανέλαβα στη Βουλή τον Απρίλιο του 2002. Σας ερωτώ και σας ζητώ να απαντήσετε τίμια: Αλλαξε τίποτε; Κι όμως, ο κ. Αλογοσκούφης ξεκίνησε την 52-μηνη πορεία του στο υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών με την περιβόητη απογραφή. Τι απέγραψε; Το ΑΕΠ; Την κατάσταση σε ΔΕΚΟ, Ταμεία και Νοσοκομεία; Δεν έχω την παραμικρή επιφύλαξη να προτείνω την άμεση αλλαγή του κυβερνητικού σχήματος με την αυτονόμηση του υπουργείου Οικονομικών (στο οποίο θα πρέπει να υπαχθεί και η Στατιστική Υπηρεσία, η Υπηρεσία που οφείλει να μετράει). Εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα και με τη συσσώρευση των προβλημάτων που η πολυετής απραξία προκάλεσε, η κοινή λογική υποδεικνύει ότι κατάλληλος υπουργός θα ήταν ένας άνθρωπος με τις προδιαγραφές του προέδρου του ΟΤΕ κ. Βουρλούμη. Ποιες είναι οι προδιαγραφές; Είναι εξωκοινοβουλευτικός, γνωρίζει τα οικονομικά της πιάτσας (δεν είναι καθηγητής), κατανοεί τα σύγχρονα χρηματοπιστωτικά (χρωστάμε πάνω από 250 δισ. ευρώ), ξέρει να διοικήσει πολυπρόσωπους οργανισμούς (το Υπουργείο Οικονομικών έχει χιλιάδες υπαλλήλους), δεν έχει πολιτικές φιλοδοξίες αλλά μόνο τη φιλοδοξία να προσφέρει. Αντιλαμβάνομαι ότι η παρουσία του κ. Βουρλούμη στο νέο υπουργείο Οικονομικών, ή άλλου, αλλά «τύπου Βουρλούμη», θα προκαλέσει ρίγη σε πάρα πολλούς, αλλά αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε. Εναν άνθρωπο που δεν θα διστάσει να αντιμετωπίσει τα συσσωρευμένα προβλήματα που ρουφούν και την τελευταία παραγωγική ικμάδα του τόπου. Και τι θα γίνει με το υπουργείο Οικονομίας; Θα πρέπει να απορροφήσει το υπουργείο Ανάπτυξης. Ετσι θα εκλογικευτεί το κυβερνητικό σχήμα και θα πλησιάσει τα ευρωπαϊκά κυβερνητικά πρότυπα, π.χ. στη Γερμανία υπάρχουν δύο υπουργεία: το Οικονομικών και το Οικονομίας και Τεχνολογίας. Το ζήτημα του υπουργείου Οικονομικών είναι πια πολύ σοβαρό και δεν αντιμετωπίζεται με τα συνηθισμένα μπαλωματάκια και τα επικοινωνιακά ευρήματα του κ. Ρουσόπουλου. Ελπίζω ότι ο κ. Αλογοσκούφης -την αυτογνωσία του οποίου δεν αμφισβητώ- θα ενστερνιστεί την πρότασή μου και θα την εξηγήσει στον πρωθυπουργό. Θα μπορούσε να είναι η καλύτερη εξαγγελία στην επόμενη Διεθνή Εκθεση στη Θεσσαλονίκη.