Ε.Τ. Στον κ. Στέφανο Μάνο θέσαμε το ακόλουθο ερώτημα: Οι σημερινές συνθήκες δικαιολογούν μια κεντροδεξιά διεύρυνση της Ν.Δ.;
Οι πρόσφατες μετρήσεις της κοινής γνώμης δικαιολογούν φαντάζομαι κάποια ανησυχία στις τάξεις της Ν.Δ. Θα διερωτώνται οι βουλευτές της: Τι θα γίνει αν δεν έχουμε 151 βουλευτές και δεν μπορούμε να είμαστε αυτοδύναμη κυβέρνηση; Τι θα γίνει αν συνασπιστούν ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ; Στη δεύτερη περίπτωση περισσότεροι από 1 στους 3 βουλευτές της Ν.Δ. κινδυνεύουν να μείνουν εκτός Βουλής. Κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι λοιπόν ανθρώπινο και λογικό να γίνονται σκέψεις κεντροδεξιάς διεύρυνσης.
Τι μορφή θα μπορούσε να πάρει μια τέτοια κεντροδεξιά διεύρυνση;
Διακρίνω δύο βασικές παραλλαγές.
Στην πρώτη και πιθανότερη αναζητούνται μερικά (δυσαρεστημένα, απογοητευμένα, καιροσκόπα, όπως θέλετε πέστε τα) στελέχη του ΠΑΣΟΚ που, με αντάλλαγμα τη συμμετοχή στην εξουσία, ανεβαίνουν στο όχημα της Ν.Δ. Αυτή θα ήταν μια διεύρυνση που θα με άφηνε αδιάφορο. Κατ’ όνομα μόνο θα ήταν διεύρυνση. Στην πραγματικότητα θα ήταν ένα κόλπο για τη διατήρηση της εξουσίας και τη συνέχιση του τρόπου διακυβέρνησης που έχει επιλέξει η Ν.Δ. Επειδή, εγώ τουλάχιστον, είμαι πολύ στενοχωρημένος από τις επιδόσεις της κυβέρνησης της Ν.Δ. , η διεύρυνση αυτή με αφήνει -όπως είπα- αδιάφορο.
Η δεύτερη παραλλαγή ξεκινά από την αναγνώριση και την παραδοχή ότι η κυβερνητική έκφραση της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ είναι ακριβώς η ίδια. Δεν διαφέρει η κυβερνητική πολιτική της Ν.Δ. από εκείνη του ΠΑΣΟΚ παρά τις μεγάλες προσπάθειες που καταβάλλουν και οι μεν και οι δε να φανούν διαφορετικοί. Αν λοιπόν η πολιτική που ακολουθεί ο κ. Αλογοσκούφης δεν διαφέρει από εκείνη του κ. Χριστοδουλάκη, τι – πέρα από τις προσωπικές τους φιλοδοξίες/ματαιοδοξίες – τους εμποδίζει να συνεργαστούν; Πόσο διαφέρει η πολιτική που επιχείρησε να εφαρμόσει η κα Γιαννάκου από εκείνη του κ. Αρσένη; η κα Πετραλιά κουράστηκε να επαναλαμβάνει ότι το μόνο που κάνει με το ασφαλιστικό είναι να εφαρμόζει το νόμο Ρέππα (όσο ανούσιος ήταν ο νόμος Ρέππα, άλλο τόσο ανούσιος είναι ο νόμος Πετραλιά).
Κατά τη γνώμη μου επιθυμητή θα ήταν μια πλατιά συνεργασία της Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ. Να μαζευτούν οι ικανότεροι με ένα κύριο σκοπό: Να λύσουν επιτέλους μερικά βασικά προβλήματα όπως της Παιδείας, του Ασφαλιστικού (ο νέος νόμος δεν διόρθωσε τίποτε), της Δημόσιας Διοίκησης, των ΔΕΚΟ και μερικών ακόμη.
Ουτοπίες θα πείτε και …θα έχετε δίκιο. Αλλά χωρίς κάτι τέτοιο θα συνεχίσουμε ως χώρα στον κατήφορο.
Πως θα μπορούσε η Ν.Δ. να ξεκινήσει μια τέτοια (ουτοπική έστω) προσπάθεια διεύρυνσης; Από το κεφάλι. Πρέπει ο κ. Καραμανλής να ξεκινήσει ένα συστηματικό διάλογο με τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και ενδεχομένως και με τον προκάτοχο του στην πρωθυπουργία. Δεν είναι σωστό προσωπικές αντιπάθειες να είναι εμπόδιο σε θετικές για τη χώρα εξελίξεις.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Ελεύθερος Τύπος” 20.03.2008
Σχετικές δημοσιεύσεις
