Με δεδομένο ότι τα παθήματα, ως εμπειρίες, ενίοτε χρησιμεύουν ως μαθήματα, πιθανόν είναι η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας να καθίσταται σοφότερη τις ημέρες αυτές. Μάθημα πρώτον, από τους χειρισμούς της στην υπόθεση των ΔΕΚΟ: η ουσία της πολιτικής είναι η απόφαση. Δια της αποφάσεως οι πολιτικές σκέψεις μετουσιώνονται σε πολιτικές πράξεις. Άνευ αυτής, η πολιτική παραμένει στη δικαιοδοσία των φιλοσόφων ή των αργόσχολων. Η διαδικασία της λήψεως της αποφάσεως είναι συχνά δοκιμασία, λογική και ψυχολογική, που αναγκαστικώς καταλήγει στην υπεραπλούστευση του «ναι» ή του «όχι» σε μια συγκεκριμένη δράση. Η πολιτική απόφαση δεν ημπορεί να καλύπτει και τα δύο, διότι τότε δεν πρόκειται περί αποφάσεως, αλλά περί παρακάμψεως της αποφάσεως. Ακριβώς αυτό έπραξε η ηγεσία της Ν.Δ. στην υπόθεση των ΔΕΚΟ. Η επίμαχη διάταξη του νομοσχεδίου προβλέπει την παρέμβαση της κυβερνήσεως, εάν σε διάστημα έξι μηνών (δύο για την «Ολυμπιακή») δεν υπάρξει συμφωνία μεταξύ εργαζομένων και διοικήσεων επί πτυχών του εργασιακού καθεστώτος. Η κυβέρνηση θεωρεί ότι έτσι θα παταχθεί ο συντεχνιασμός, που κρίνεται ως υπεύθυνος για την κακοδαιμονία των εταιριών του Δημοσίου. Το ίδιο πιστεύει και η Ν.Δ., για τούτο δε εδέχθη την αρχή της κυβερνητικής παρεμβάσεως, περιορίζοντας απλώς σε τρεις μήνες τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων. Παρά ταύτα, δήλωσε ότι θα καταψηφίσει την προτεινόμενη από την κυβέρνηση διάταξη, άρα θα καταψηφίσει επί της ουσίας και τη δική της αντιπρόταση. Είναι δυσεξήγητη η στάση αυτή. Καθίσταται δε παράδοση, εάν αναλογισθεί κανείς τα κέρδη της, πολιτικά και κομματικά, από την υπερψήφιση της σχετικής κυβερνητικής τροπολογίας. Θα επεδείκνυε ότι είναι συνεπής προς τις αρχές της, θα όξυνε τη σύγκρουση των φιλοκυβερνητικών συνδικαλιστών με την κυβέρνηση προς φθορά και των δύο και θα εξασφάλιζε την επίλυση ενός προβλήματος τώρα, πριν εκείνη γίνει κυβέρνηση.
Τα αγνόησαν όλα αυτά η ηγεσία της Ν.Δ. και οι σύμβουλοί της. Και ανεζήτησαν μια μέση οδό, που εξίσου να ικανοποιεί τους βουλευτές του κόμματος, οι οποίοι είχαν ταχθεί υπέρ της τροπολογίας, αλλά και εκείνους, οι οποίοι είχαν ταχθεί εναντίον. Επεζήτησαν, δηλαδή, την τήρηση ισορροπιών. Εάν, όμως, μάθημα πρώτον είναι ότι χωρίς την πολιτική απόφαση δεν υπάρχει πολιτική, μάθημα δεύτερον είναι ότι οι ισορροπίες απλώς μεταθέτουν τα προβλήματα. Δεν τα επιλύουν.
Σχετικές δημοσιεύσεις
