Τις τελευταίες ημέρες όλες, χωρίς εξαίρεση, οι ευρωπαϊκές εφημερίδες ασχολούνται με την επικείμενη ιστορική απόφαση εισαγωγής του ενιαίου νομίσματος στις 11 χώρες που πέτυχαν, παρά τις απαισιόδοξες προβλέψεις των οικονομολόγων, να προσαρμόσουν τις οικονομίες τους στις αυστηρές απαιτήσεις της συνθήκης του Μάαστριχ.
Μόνη η Ελλάδα δεν τα κατάφερε. Η Ελλάδα μένει έξω, αλλά θα τα καταφέρει ως το 2001. Έτσι θέλει να μας κάνει να πιστεύουμε η κυβέρνηση.
Για να διασκεδαστεί η αποτυχία, η κυβέρνηση και τα διάφορα ενεργούμενα της έχουν αποδυθεί σε μια μεγαλειώδη προσπάθεια εξωραϊσμού της πραγματικότητας. Υπουργοί, διορισμένοι διοικητές κρατικών τραπεζών και άλλων οργανισμών, καθηγητές ΑΕΙ διορισμένοι εδώ και εκεί, συμπαθείς και συμπαθούντες κονδυλοφόροι, αυτό-υμνούνται και αλληλο-υμνούνται. Υμνείται η μετριότητα και κυρίως επιχειρείται να εμπεδωθεί η πεποίθηση ότι δικαιολογείται.
Στενοχωριέμαι διότι διαπιστώνω ότι τόσοι πολλοί δεν αντιδρούν στον εκκωφαντικό ύμνο της μετριότητας. Συμβιβάζονται με τη μετριότητα. Δεν ρωτούν: μα γιατί μπορούσαν οι Πορτογάλοι και όχι εμείς; γιατί οι Ιρλανδοί; γιατί θα αφήσουμε τους Τσέχους και τους Πολωνούς και τους Ούγγρους να μας περάσουν; γιατί αυτοί και όχι εμείς;
Ό,τι όμως έγινε, έγινε. Αφήσαμε (χωρίς να το πολυκαταλάβουμε) την πρώτη ομάδα των 11 και μείναμε μόνοι στη δεύτερη. Σημασία έχει τώρα να μη χάσουμε και το 2001.
Σχετικές δημοσιεύσεις
