Τα χάλια της Ελληνικής Αστυνομίας τα είδαμε σε πολυκαναλική πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση στην υπόθεση της οδού Νιόβης. Τα χάλια αυτά ασφαλώς δεν είναι ένα απομονωμένο φαινόμενο. Πρόκειται για σύμπτωμα της γενικότερης αποσύνθεσης που χαρακτηρίζει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί σήμερα το ελληνικό κράτος.
Για την αποσύνθεση αυτή υπάρχουν ασφαλώς κυβερνητικές ευθύνες. Οι ευθύνες όμως δεν τελειώνουν εκεί. Για τη διάλυση της δημόσιας διοίκησης από τον κομματισμό και την αναξιοκρατία έχει ευθύνη ολόκληρο το σημερινό πολιτικό σύστημα.
Ολα τα σημερινά κόμματα περιλαμβανομένης και της Αριστεράς μιλούν για αξιοκρατία. Στην πράξη όμως, όταν και όπου διαχειρίζονται κάποια εξουσία (στην κυβέρνηση, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στον συνδικαλισμό, ακόμη και στο ίδιο το εσωτερικό των κομματικών μηχανισμών), επιλέγουν χωρίς κανόνες αξιοκρατίας.
Με αυτή την προϊστορία δεν μπορεί να περιμένει κανείς ότι τα σημερινά πολιτικά κόμματα θα κάνουν αξιοκρατικές επιλογές στην Αστυνομία. Ιδίως στην αστυνομία, σε έναν χώρο δηλαδή στον οποίο υπάρχουν σε όλα τα επίπεδα κομματικές βεντέτες δεκαετιών. Θα ήταν σαν να βάζαμε τον λύκο να φυλάξει τα πρόβατα στη στάνη.
Ως τώρα, ακόμη και πολλοί από εκείνους που δεν συμμετείχαν ενεργά στο παιχνίδι της ρουσφετολογίας αποδέχονταν αυτή την κατάσταση ως αναπόφευκτη. Σήμερα όμως είναι φανερό ότι το κόστος της κομματικής αναξιοκρατίας ιδιαίτερα στην Αστυνομία, που βρίσκεται αντιμέτωπη ούτως ή άλλως με ένα πρωτοφανές κύμα εγκληματικότητας είναι τόσο μεγάλο ώστε χρειάζεται κάτι να γίνει.
Η δική μου πρόταση, στις γενικές της γραμμές, στηρίζεται στην υπόθεση ότι το σημερινό πολιτικό μας σύστημα είναι ανίκανο να κάνει αξιοκρατικές επιλογές. Κατά συνέπεια θα πρέπει να βρούμε κάποιον τρόπο να του αποσπάσουμε προσωρινά έστω αυτή την εξουσία.
Για τον σκοπό αυτόν προτείνω να χρησιμοποιήσουμε τις υπηρεσίες αστυνομιών που σε προηγμένες δυτικές χώρες έχουν με επιτυχία αντιμετωπίσει τα τελευταία χρόνια την έξαρση της εγκληματικότητας. Να αναθέσουμε δηλαδή με αμοιβή την αναδιοργάνωση και τον εκσυγχρονισμό της Ελληνικής Αστυνομίας σε μια «ξένη αποστολή» που θα αναλάβει όχι μόνο την κατάρτιση ενός σχεδίου αναδιοργάνωσης, αλλά και την ευθύνη της εκπαίδευσης και αξιολόγησης των αστυνομικών που θα το υλοποιήσουν.
Ταυτόχρονα πιστεύω ότι μεσοπρόθεσμα θα πρέπει να καθιερώσουμε οι αξιωματικοί της Αστυνομίας, προτού προαχθούν σε ανώτερους βαθμούς, να είναι υποχρεωμένοι να δουλέψουν (και να αξιολογηθούν για τη δουλειά τους), για ένα ή, καλύτερα, δύο χρόνια, σε μια προηγμένη και επιτυχημένη αστυνομία κάποιας δυτικής χώρας. Με τον τρόπο αυτό θα βοηθήσουμε στη μεταφορά τεχνογνωσίας, θα έχουμε ένα ασφαλές κριτήριο για τις ικανότητες του κάθε αστυνομικού και θα συνεισφέρουμε επίσης στη σταδιακή αλλαγή της κουλτούρας της Ελληνικής Αστυνομίας.
Ιστορικά έχουν υπάρξει παρόμοιες επιτυχημένες εμπειρίες (π.χ. η αναδιοργάνωση του ελληνικού στρατού προ των Βαλκανικών Πολέμων από τη γαλλική αποστολή, η οποία έγινε με απόφαση του Ελ. Βενιζέλου). Επίσης, και στα τελευταία χρόνια τόσο η κυβέρνηση της περιόδου 1990-93 όσο και η σημερινή κυβέρνηση έχουν χρησιμοποιήσει σε άλλα θέματα αυτή τη λογική με επιτυχία. Το 1992-1993 χρησιμοποιήσαμε την εμπειρία του ΔΝΤ στο ασφαλιστικό σύστημα και ξανά του ΔΝΤ και του IRS για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Αναθέσαμε επίσης την κατασκευή και λειτουργία του νέου αεροδρομίου των Αθηνών στη γερμανική εταιρεία Χόχτιφ και την επίβλεψη της κατασκευής του μετρό στην αμερικανική Μπέχτελ. Πολιτική που συνεχίστηκε από την επόμενη κυβέρνηση και σημειώνει ως τώρα μεγάλη επιτυχία. Η σημερινή κυβέρνηση έχει επίσης ξεκινήσει την αγορά υπηρεσιών από το IRS, για την αναδιοργάνωση του φορολογικού συστήματος.
Ασφαλώς είναι ταπεινωτική για τον ελληνικό πολιτικό κόσμο η διαπίστωση ότι δεν μπορεί κανείς να του εμπιστευθεί την αναδιοργάνωση και την ευθύνη αξιολόγησης της Ελληνικής Αστυνομίας. Είναι όμως πιστεύω μια πραγματικότητα και είναι καλύτερο να την αποδεχθούμε και να κάνουμε κάτι γι’ αυτό, παρά να παριστάνουμε τις στρουθοκαμήλους.
Σχετικές δημοσιεύσεις
