Skip to content

Για την Λίλυ Σπυροπούλου

Ενώ η διαχείριση του δημοσίου χρέους είναι ασφαλώς σημαντική υπόθεση, ακόμη σημαντικότερη είναι η συγκράτηση του. Τον Οκτώβριο του 1993 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παρέλαβε δημόσιο χρέος 19 τρις. Σήμερα το χρέος, 4 χρόνια μετά, ξεπερνά τα 40 τρις. Η εισαγωγή νέων προϊόντων στην αγορά, η δημιουργία της νέα δημόσιας επιχείρησης ΔΕΚΑ είναι μεν θετικά βήματα αλλά θετικότερο θα ήταν να αναστραφεί η αυξητική τάση του δημοσίου χρέους.

Και ενώ δεν έχει αναστραφεί η αυξητική τάση του δημόσιου χρέους, η κυβέρνηση του κ. Σημίτη συνεχίζει την συνήθη πρακτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ: Μεταθέτει την αποπληρωμή του χρέους στο μέλλον και επιτρέπει στον ευρύτερο δημόσιο τομέα να δημιουργεί νέα, αφανή, χρέη.

Συγκεκριμένα:

  1. Η κυβέρνηση δια του Υφυπουργού Οικονομικών κ. Χριστοδουλάκη ομολόγησε ότι τόκοι αξίας 500 δις δραχμών για το 1995 και 1996 έχουν ρυθμιστεί, έχει δηλαδή μετατεθεί η εξυπηρέτηση τους για τα επόμενα χρόνια, χωρίς να έχουν περιληφθεί ούτε στο έλλειμμα των ετών αυτών, ούτε στο Δημόσιο Χρέος!!! Επίσης ποσό τόκων που αφορούν το 1997 (το ύψος του οποίου συνεχίζει να αποκρύπτει η κυβέρνηση), έχει επίσης μετατεθεί στο άγνωστο μέλλον. Άλλα 355 δις δραχμές ελλείμματος πέρασαν στο Δημόσιο Χρέος του 1996 χωρίς ποτέ να εμφανιστούν στο έλλειμμα, με τη δικαιολογία ότι πρόκειται για «διαφορά μεταξύ δημοσιονομικής και ταμειακής βάσης».
  2. Ο περιορισμός του μεγέθους του δημοσίου τομέα και η αλλαγή στο τρόπο λειτουργίας του ατροφεί με αποτέλεσμα νέα ελλείμματα και νέα χρέη να συνεχίζουν να δημιουργούνται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, τα οποία το κράτος θα υποχρεωθεί σύντομα να αναλάβει.

Το πρόβλημα συνεπώς δεν βρίσκεται τόσο στην διαχείριση του δημοσίου χρέους όσο στην οικονομική πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση. Και όπως έχω αρκετές φορές πει η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ είναι «κουτσή». Διότι στηρίζεται μόνο σ’ ένα πόδι. Την σκληρή δραχμή, την συνεχή αύξηση των φόρων και τη λογιστική ωραιοποίηση της πραγματικότητας. Το δεύτερο πόδι, ο περιορισμός και η αλλαγή του τρόπου λειτουργίας του δημοσίου τομέα, ατροφεί. Και μαζί ατροφεί και η αναστροφή της αυξητικής τάσης του δημοσίου χρέους.

Back To Top