Φίλε κύριε Διευθυντά,
Τη Δευτέρα 26 Μαρτίου, η εφημερίδα τα ΝΕΑ φιλοξενεί ρεπορτάζ του Αντώνη Ρενιέρη, με το οποίο σημειώνει ότι: “το περίεργο στην όλη υπόθεση είναι ότι ενώ εδώ και πέντε χρόνια ο κ. Λαλιώτης υποστηρίζει ότι με την αναθεώρηση – το 1995 από το ΠΑΣΟΚ – της σύμβασης του 1993 που καταρτίστηκε επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη) ωφελήθηκε 100 δις το Ελληνικό Δημόσιο, μόλις τώρα η Νέα Δημοκρατία θυμήθηκε να αμφισβητήσει αυτή την παραδοχή…”
Η επισήμανση αυτή είναι αναληθής ως προς τούτο:. Από τα πρακτικά της Βουλής, όπου συζητήθηκε αναθεωρημένη σύμβαση Λαλιώτη, προκύπτει η τεκμηριωμένη διαφωνία της ΝΔ, (στη συζήτηση αυτή ήμουν τότε μέλος της και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ) σε αυτούς τους ισχυρισμούς. Επιπλέον επιθυμώ να σας υπενθυμίσω η εφημερίδα σας έχει φιλοξενήσει δύο άρθρα μου ( ———) με τα οποία τεκμηριώνω, ότι η ζημιά που προκλήθηκε, από τους ιδεολογικούς και μόνο δογματισμούς Λαλιώτη, ξεπερνά τα 200 δις δραχμές. Κατέληγα με την πρόταση που επαναλαμβάνω: Να συμφωνήσει ο κ. Λαλιώτης να ανατεθεί σε μια διεθνούς κύρους ελεγκτική εταιρεία (π.χ. Arthur Andersen, Price Waterhouse, κ.λπ.) να εξακριβώσει και να τεκμηριώσει το συνολικό όφελος ή την συνολική ζημία που προκάλεσε η επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασης. Διότι όπως και να το κάνουμε 100 δις δραχμές είναι πολλά λεφτά. Όποιος αναλάβει αυτή την εκτίμηση θα πρέπει να αξιολογήσει τις αλλαγές που επέφερε ο κ. Λαλιώτης και να λάβει υπόψη του και να κοστολογήσει τη διετή καθυστέρηση που προκάλεσε η επαναδιαπραγμάτευση. Για παράδειγμα πρέπει να εκτιμηθεί το όφελος της απελευθέρωσης των 5.500 στρεμμάτων του Ελληνικού (πόσο αποτιμάται η απελευθέρωση μιας έκτασης που, με το αεροδρόμιο σε λειτουργία, αξίζει περισσότερο από ένα τρισ. δρχ) δύο χρόνια νωρίτερα. Όπως επίσης πρέπει να εκτιμηθεί το όφελος που θα είχε το Δημόσιο από την κατά δύο χρόνια ενωρίτερα λειτουργία του αεροδρομίου στα Σπάτα (αξίας 660 δις δραχμών).
Τελικά το πραγματικό κέρδος από ένα τέτοιο έλεγχο των συνεπειών της επαναδιαπραγμάτευσης θα είναι ελπίζω να ευαισθητοποιήσει τον Υπουργό ΠΕΧΩΔΕ κ. Λαλιώτη και ελπίζω και άλλους σε μια παράμετρο κόστους που συστηματικά αγνοείται. Το κόστος του δογματισμού. Τι εγγυάται ότι το αεροδρόμιο στα Σπάτα θα είναι κερδοφόρο αν φύγει ο ιδιώτης μετά τα 30 χρόνια και αναλάβει τη διαχείριση το ελληνικό δημόσιο; Το γεγονός ότι η σύμβαση παραχώρησης περιορίστηκε από τα 50 στα 30 χρόνια δεν συνέβαλε στην ματαίωση άλλων κερδοφόρων εμπορικών δραστηριοτήτων όπως τεχνολογικό πάρκο, συνεδριακό και εκθεσιακό κέντρο κ.λ.π.; Δεν έχασε το δημόσιο επιπλέον έσοδα; Το επιχείρημα, από όπου κι αν προέρχεται, ότι δεν επηρεάζονται τα τέλη του Αεροδρομίου, από το περιορισμό του χρόνου διάρκειας της σύμβασης συνεκμετάλλευσης, δεν αντέχει στην κοινή λογική
Κατά τη γνώμη μου πίσω από τα 100 δις δραχμές του κ. Λαλιώτη κρύβεται απλά ένα προπαγανδιστικό πυροτέχνημα με το οποίο προσπαθεί να δικαιολογήσει στα μέλη και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, την στροφή 180 μοιρών που έκανε το ΠΑΣΟΚ απέναντι στα αυτοχρηματοδοτούμενα έργα (Το ΠΑΣΟΚ με ανακοίνωση του στις 3 Ιουλίου 1992 δήλωνε: “ριζικά αντίθετο στην εκχώρηση της κατασκευής και λειτουργίας σε ξένο οίκο, μοναδική περίπτωση στο κόσμο“), όσο και στο Σπατόσημο (Ο κ. Λαλιώτης με δηλώσεις του στις 7/4/1993 μιλώντας για το Σπατόσημο που καθιερώθηκε για την χρηματοδότηση του μεγάλου έργου, το είχε χαρακτηρίσει “σκανδαλόσιμο” και “βλακόσημο”). Σήμερα και οι δύο υπουργοί αναγνωρίζουν ότι χωρίς το Σπατόσημο, το νέο αεροδρόμιο δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί.
Για μένα πάντως το σημαντικό είναι ότι με την έναρξη λειτουργίας του νέου αεροδρομίου αλλά και τα 17 πρώτα χιλιόμετρα από την Αττική Οδό, ο πολίτης και οι πολιτικοί θα μπορούν πλέον πιο εύκολα να αντιληφθούν ότι τα Αυτοχρηματοδοτούμενα έργα υπερτερούν σε ποιότητα, σε χρονοδιάγραμμα εκτέλεσης, σε κόστος κατασκευής, από τα Δημόσια Έργα. Αυτό είναι το μεγάλο κέρδος. Αρκεί η κυβέρνηση να αποφασίσει να χρησιμοποιήσει μέθοδο για την κατασκευή κι άλλων μεγάλων έργων υποδομής.
Με φιλικούς χαιρετισμούς,
Στέφανος Μάνος
Σχετικές δημοσιεύσεις
