Με απασχολεί και με ανησυχεί μια δυσαρμονία. Δεν ξέρω αν είναι πραγματική ή φαινομενική. Θα προσπαθήσω να σας την παρουσιάσω. Στόχος μου είναι να βοηθήσω.
Η «Κ» έχει φιλοξενήσει δεκάδες επώνυμα άρθρα ειδικών αλλά και αρθρογράφων της για τις κλιμακούμενες τουρκικές ενέργειες αμφισβήτησης κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Στο Αιγαίο, στη Μεσόγειο, στον Εβρο και στη Θράκη. Με κάθε ευκαιρία. Από ό,τι διαβάζω, ο πρόεδρος της Τουρκίας αρνείται να συνομιλήσει με τον πρωθυπουργό της Ελλάδας. Χωρίς όμως συνομιλίες πώς επιλύεις διαφορές; Το ερώτημα όλων είναι: Πού το πάει η Τουρκία;
Προετοιμάζεται μεθοδικά για να διεκδικήσει δυναμικά κάτι που είναι δικό μας; Αποκλείεται, λένε μερικοί. Ελλάδα και Τουρκία ανήκουμε στο ΝΑΤΟ. Είμαστε σύμμαχοι. Δεν μπορεί η Τουρκία να χτυπήσει την Ελλάδα. Αλλά τότε γιατί ξοδεύει εκατοντάδες εκατομμύρια για εξοπλισμούς που στρέφονται κατά της Ελλάδας; Γιατί οι καθημερινές παραβιάσεις του εναέριου χώρου με αεροπλάνα και drones; Γιατί η συμφωνία για την ΑΟΖ με τη Λιβύη που παραβιάζει προκλητικά την ΑΟΖ της Ελλάδας νότια – νοτιοανατολικά της Κρήτης; Γιατί η προώθηση των προσφύγων στον Εβρο; Γιατί η έξαψη του εθνικιστικού πάθους με την Αγια-Σοφιά;
Γιατί τόσα άλλα;
Γιατί τα κάνει αυτά ο Τούρκος; Για να περνά η ώρα; Για να πετάει εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια, που δεν έχει;
Δικαιολογείται η ανησυχία, διότι η Τουρκία εννοεί συνήθως όσα λέει. Η κυβέρνησή μας απαντά ψύχραιμα. Στηρίζεται στο διεθνές δίκαιο και στις διεθνείς συμφωνίες. Και στο γεγονός ότι οι σύμμαχοί μας αναγνωρίζουν το δίκιο των θέσεών μας. Δυστυχώς όμως η Ιστορία διδάσκει ότι στις διεθνείς σχέσεις, πριν από το δίκιο, έρχονται τα συμφέροντα. Και όσο και αν μου κακοφαίνεται, η πραγματικότητα είναι ότι ισχυρά συμφέροντα συνδέουν την Τουρκία με τους μεγάλους μας «φίλους». Δεν περιμένω λοιπόν πολλά από αυτούς τους «φίλους».
Αν ίσα μ’ εδώ συμφωνείτε μαζί μου και φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι συμφωνείτε, τότε έχουμε μια στέρεη βάση για να εξηγήσουμε την ανησυχία μας. Και να αναδείξουμε μια δυσαρμονία που βαθαίνει την ανησυχία μας.
Την περασμένη Κυριακή ο Αλέξης Παπαχελάς έγραψε στην «Κ» ότι «έχει έλθει η στιγμή να αποδείξουμε ότι είμαστε μια χώρα που παίρνει στα σοβαρά την εθνική της ασφάλεια: με υποχρεωτική θητεία στα 18, έμφαση στην αμυντική βιομηχανία, δημιουργία πραγματικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, κατάργηση των βλακωδών διαδικασιών για την αγορά εξοπλισμών σε επείγουσα βάση, αναδιοργάνωση των Ενόπλων Δυνάμεων χωρίς να λογαριάζει κανείς το πολιτικό κόστος».
Γιατί γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς ότι πρέπει να αποδείξουμε ότι παίρνουμε στα σοβαρά την εθνική μας ασφάλεια; Φαντάζομαι επειδή διαπιστώνει, όπως τόσοι άλλοι, ότι δεν την παίρνουμε στα σοβαρά. Συμφωνώ μαζί του. Αυτή είναι η δυσαρμονία! Προβάλλουμε την αποφασιστικότητά μας απέναντι στην Τουρκία, αλλά οι πράξεις μας σε ό,τι αφορά την αμυντική μας θωράκιση δεν επιβεβαιώνουν τις ανησυχίες μας. Αλλα λέμε και άλλα κάνουμε. Τι μηνύματα στέλνουμε;
Θα παραθέσω μερικά παραδείγματα, χωρίς ιεράρχηση, για να αποκτήσετε και σεις αίσθηση των προβλημάτων.
Το Ναυτικό υποστηρίζεται (πρέπει να υποστηρίζεται) από «ναυτικά ιπτάμενα μέσα» αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας (ΑΦΝΣ), ελικόπτερα (Ε/Π) και drones – τα οποία εξοπλισμένα με τις κατάλληλες συσκευές/όπλα δρουν ως πολλαπλασιαστές ισχύος. Τα μέσα αυτά επιτρέπουν την ασφαλή δράση των ναυτικών μονάδων επιφανείας καλύπτοντας μεγάλες περιοχές έρευνας, σε μικρό χρόνο, με αποτέλεσμα αφενός την εξοικονόμηση αριθμού πλοίων επιφανείας και ανθρώπινου δυναμικού, αφετέρου την έγκαιρη ροή πολύτιμων πληροφοριών.
Η Ελλάδα είχε παραλάβει λίγο πριν από το τέλος της πρώτης δεκαετίας του 2000 έξι αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας Lockheed P-3Β Orion, που παροπλίστηκαν το 2009 λόγω συμπλήρωσης ωρών πτήσης και αδυναμίας της ΕΑΒ να τα συντηρήσει. Εκτοτε και για δέκα ολόκληρα χρόνια το Ναυτικό εκινείτο κατά κάποιον τρόπο στα τυφλά, όντας ίσως το μοναδικό πολεμικό ναυτικό στη Μεσόγειο που δεν διέθετε αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας. Το 2019 επισκευάστηκε – εκσυγχρονίστηκε ένα P-3Β που πραγματοποιεί εκπαιδευτικές πτήσεις. Τα υπόλοιπα είναι άγνωστο πότε θα παραδοθούν σε επιχειρησιακή χρήση. Το ζήτημα με τα αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας έχει χαρακτήρα υψηλής προτεραιότητας, σύμφωνα με τις αποφάσεις του Ανωτάτου Ναυτικού Συμβουλίου και του Συμβουλίου Αρχηγών Γενικού Επιτελείου. Είναι όμως ακόμη σε εκκρεμότητα.
Για τα P-3Β έχουν ληφθεί περί τις 60 αποφάσεις ΚΥΣΕΑ, ΣΑΓΕ, ΑΝΣ, με ισάριθμα πρακτικά και δεκάδες υπογραφές. Ανησυχούμε, αλλά δεν καταλήγουμε σε αποφάσεις που εφαρμόζονται. Γιατί; Η ΕΑΒ είναι χρεοκοπημένη. Οχι τώρα, εδώ και χρόνια. Καταβροχθίζει λεφτά των φορολογουμένων. Οταν τη χρειαζόμαστε, δηλώνει αδυναμία. Η κυβέρνηση συμπληρώνει το πρώτο έτος της ζωής της. Τι έκανε για την ΕΑΒ; Τίποτε το αποτελεσματικό, εξ όσων γνωρίζω. Οφείλει να την ιδιωτικοποιήσει. Επειγόντως. Οποιος την αγοράσει πρέπει να είναι απολύτως ελεύθερος να επιλέξει ποιο και πόσο προσωπικό θα κρατήσει. Προέχει η άμυνα της Ελλάδας, έπονται οι ψήφοι των ημετέρων.
Στις 30.09.2019 ο Πάνος Λασκαρίδης αναρωτήθηκε στην «Κ» αν είμαστε σοβαροί σε ό,τι αφορά την άμυνά μας απέναντι στην Τουρκία. Προφανώς δεν είμαστε. Κατέληξε σε πέντε συμπεράσματα/απαιτήσεις αλλαγών. Εκ τούτων, τίποτε μέχρι στιγμής δεν έγινε. Γι’ αυτό έθεσε ξανά παρόμοιο ερώτημα ο Αλέξης Παπαχελάς.
Για τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά έχει εκδηλωθεί επενδυτικό ενδιαφέρον. Ο Σκαραμαγκάς έχει σημασία διότι, σε σωστά χέρια, μπορεί να καλύψει μια ποικιλία αναγκών των Ενόπλων Δυνάμεων και ιδιαίτερα του Πολεμικού Ναυτικού και της Ακτοφυλακής. Οι ενδείξεις όμως είναι ότι στην κυβέρνηση δεν βιάζονται. Μια υπόθεση τριών μηνών, όπως πάει, θα ξεπεράσει τους δεκαπέντε!
Μήπως είναι καλύτερη η κατάσταση με την ΕΛΒΟ; Με τη ΛΑΡΚΟ; Η ΕΛΒΟ είναι σε εκκαθάριση από το 2014! Η ΛΑΡΚΟ έχει κοστίσει στους φορολογουμένους περισσότερο από μισό δισεκατομμύριο! Λεφτά που θα μπορούσαν να δοθούν στους αρχηγούς των επιτελείων για να αγοράσουν ανταλλακτικά και να «ζωντανέψουν» μονάδες και οπλικά συστήματα που είτε είναι ακινητοποιημένα είτε λειτουργούν πλημμελώς επειδή ακριβώς λείπουν απαραίτητα ανταλλακτικά.
Η κυβέρνηση είναι κληρονόμος πολλών δυσωδών δομών. Στις πιο πολλές περιπτώσεις έχουν δημιουργηθεί πλέγματα συμφερόντων που αποτελούνται από εργαζομένους, συνδικαλιστές και προμηθευτές. Η εξυγίανση αναπόφευκτα θα θίξει αυτά τα συμφέροντα. Πρέπει να τα θίξει, να τα εξοντώσει. Καμιά περαιτέρω καθυστέρηση δεν δικαιολογείται. Ο τουρκικός κίνδυνος δεν αντιμετωπίζεται με απραξία και αναβλητικότητα, αλλά με γενναιότητα, αποφασιστικότητα και διαχρονική εθνική διπλωματική και στρατιωτική στρατηγική.
Δημοσιεύτηκε στη Καθημερινή 22.06.2020